Μακρυγιάννης (Τριανταφύλλου Γιάννης)

       Γεννήθηκε στη Φωκίδα το 1797 και πέθανε στην Αθήνα το 1864 . Αγωνιστής του 1821 , στρατηγός και πολιτικός . 

        Το 1817 άρχισε να ασχολείται με το εμπόριο και μέσα σε τρία χρόνια απέκτησε σημαντική περιουσία από αυτό . 

      Το 1820 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και στάλθηκε στην Πάτρα για να συμμετάσχει σε προετοιμασίες για την επανάσταση  . Η Επανάσταση τον βρήκε στη Πάτρα , πέρασε στο Μεσολόγγι και από εκεί στην Άρτα , όπου πήρε μέρος στην απελευθέρωσή της . Συνεργάστηκε με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και τον Γκούρα .  

          Το 1822 έγινε πολιτάρχης στην Αθήνα . Κέρδισε μεγάλη δόξα με το βαθμό του χιλιάρχου στην πολιορκία του Νεόκαστρου (Μάρτιος 1825) , στη μάχη των Μύλων (Ιούνιος 1825) και στην πολιορκία της Ακρόπολης (1825) . 

         Κατά την περίοδο της αντιβασιλείας του Όθωνα ο Μακρυγιάννης κατηγορούσε την κυβέρνηση ως απολυταρχική και ζητούσε Σύνταγμα , μ’ όλο που τον περιέβαλλαν με ιδιαίτερη εκτίμηση και του απένειμαν το βαθμό του συνταγματάρχη . Πρωτοστάτησε στην επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843 για την παραχώρηση Συντάγματος από τη βαυαρική δυναστεία . Το 1852 καταδικάστηκε σε θάνατο με την κατηγορία ότι σχεδίαζε τη δολοφονία του Όθωνα , αλλά το 1854 αφέθηκε ελεύθερος .

    

       Έγινε πασίγνωστος με τα Απομημονεύματά του που καλύπτουν την περίοδο 1821-1851 και αποτελούν σημαντικότατη , μοναδική και πολυτιμότατη ιστορική πηγή .  

Αποσπάσματα από τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη : 

• " Τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί , και σοφοί κι αμαθείς , και πλούσιοι και φτωχοί , και πολιτικοί και στρατιωτικοί , και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι . Όσοι αγωνιστήκαμεν , αναλόγως ο καθείς , έχομεν να ζήσομεν εδώ . Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί να τη φυλάμε κι όλοι μαζί , και να μη λέγει ούτε ο δυνατός "εγώ", ούτε ο αδύνατος . Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς "εγώ"; Όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει , να λέγει “εγώ”. Όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν , τότε να λέμε "εμείς" . Είμαστε στο "εμείς" κι όχι στο "εγώ" ."

• " Εκεί οπούφκιαχνα τις θέσες εις τους Μύλους (Κοντά στο Ναύπλιο) ήρθε ο Ντερνυς (Derigny Anri Gautier, Γάλλος ναύαρχος) να με ιδή . Μου λέγει . " Τι κάνεις αυτού; Αυτές οι θέσεις είναι αδύνατες. Τι πόλεμον θα κάνετε με τον Μπραϊμη αυτού;" – Του λέγω , είναι αδύνατες οι θέσεις κι’ εμείς , όμως είναι δυνατός ο Θεός όπου μας προστατεύει . Και θα δείξωμεν την τύχη μας σ’ αυτές τις θέσεις τις αδύνατες . Κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραϊμη , παρηγοριόμαστε μ’ ένα τρόπον , ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους . Ότι αρχή και τέλος , παλαιόθεν και ως τώρα , όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε . Τρώνε από μας και μένει και μαγιά . Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν . Κι όταν κάνουν αυτήνη την απόφασιν , λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν".

• " Είχα δυο αγάλματα περίφημα , μια γυναίκα κι’ ένα βασιλόπουλο ατόφια – φαίνονταν οι φλέβες· τόση εντέλειαν είχαν . Όταν χάλασαν τον Πόρον , τα ’χαν πάρη κάτι στρατιώτες και εις τ’ Άργος θα τα πουλούσαν κάτι Ευρωπαίων· χίλια τάλλαρα γύρευαν . Άντεσε κ’ εγώ εκεί , πέρναγα· πήρα τους στρατιώτες , τους μίλησα· "Αυτά και δέκα χιλιάδες τάλλαρα να σας δώσουνε , να μην το καταδεχτήτε να βγουν από την πατρίδα μας . Δι’ αυτά πολεμήσαμεν". (Βγάζω και τους δίνω τρακόσια πενήντα τάλλαρα.)· κι’ όταν φιλιωθούμεν με τον Κυβερνήτη , (ότι τρωγόμαστε) , τα δίνω και σας δίνει ό,τι του ζητήσετε διά να μείνουν εις την πατρίδα απάνου". Και τα ’χα κρυμμένα . Τότε με την αναφορά μου τα πρόσφερα του Βασιλέως να χρησιμέψουν διά την πατρίδα ."

• " Η πατρίδα του κάθε ανθρώπου και η θρησκεία είναι το παν .

Γλυκύτερον πράμα δεν είναι άλλο από την πατρίδα και θρησκεία .

Όσο αγαπώ την πατρίδα μου δεν αγαπώ άλλο τίποτας . Ναρθή ένας να μου ειπή ότι θα πάγη ομπρός η πατρίδα , στρέγομαι να μου βγάλη και τα δυο μου μάτια . Ότι αν είμαι στραβός , και η πατρίδα μου είναι καλά , με θρέφει . Αν είναι η πατρίδα μου αχαμνά , δέκα μάτια νάχω, στραβός θανά είμαι ." 

Εύη Δημητρακοπούλου

Κωνσταντίνα Καγιά

Θοδωρής Σκόνδρας