Σε όλα τα μέρη της Ελλάδας υπάρχουν ξεχωριστά ήθη και έθιμα. Έχω γράψει μερικά που μου τράβηξαν το ενδιαφέρον και θέλησα να τα μοιραστώ μαζί σας .
Το τάισμα της βρύσης
Στην Κεντρική Ελλάδα οι κοπέλες , τα μεσάνυχτα ή προς τα χαράματα των Χριστουγέννων (αλλού την παραμονή της Πρωτοχρονιάς), πηγαίνουν στην πιο κοντινή βρύση "για να κλέψουν το άκραντο νερό". Το λένε άκραντο , δηλαδή αμίλητο , γιατί δε βγάζουν λέξη σ' όλη τη διαδρομή .
Όταν φτάνουν εκεί, την "ταΐζουν", με διάφορες λιχουδιές : βούτυρο , ψωμί , τυρί , σιτάρι ή κλαδί ελιάς και λένε: " Όπως τρέχει το νερό σ' βρυσούλα μ' , έτσ' να τρέχ' και το βιο μ' ". Έπειτα ρίχνουν στη στάμνα ένα βατόφυλλο και τρία χαλίκια, "κλέβουν νερό" και γυρίζουν στα σπίτια τους πάλι αμίλητες, μέχρι να πιουν όλοι από τ' άκραντο νερό .
Με το ίδιο νερό ραντίζουν και τις τέσσερις γωνίες του σπιτιού, ενώ σκορπούν στο σπίτι και τα τρία χαλίκια .
Το κυνήγι τα Χριστούγεννα (Χωριά Έξω Μάνης)
Κατά τη διάρκεια της σαρακοστής τα περισσότερα παιδιά βγαίνανε κυνήγι . Τα βράδια , όταν το σούρουπο έπεφτε για καλά και το κρύο άρχιζε να τσούζει, παίρνανε το "φακό" με καινούρια "πλάκα" και γυρίζανε στα χαλάσματα και στα σπήλια κοντά στο χωριό . Στόχος τους οι γουργουγιάννηδες , τα μικρά πουλάκια που κούρνιαζαν εκεί . Τα θαμπώνανε με το φακό και τα πιάνανε . Αν ήταν πολύ ψηλά , τα χτυπούσανε με τις λαστιχιέρες (σφεντόνες) .
Η μάνα ή κάποια μεγάλη αδερφή , μετά από πολλή γκρίνια τους , τα καθάριζαν και τα πάστωναν . Τα βάζανε σε πήλινα ή γυάλινα βάζα , για να τα φάνε τα Χριστούγεννα . Πολλά παιδιά μάζευαν είκοσι και περισσότερα πουλάκια και καμάρωναν για τις ... κυνηγετικές ικανότητες τους και για την σοδειά τους .
Και όταν ζύγωναν οι γιορτές , άρχιζαν οι παραδοσιακές ετοιμασίες . Το σπίτι έπρεπε να βάλει τα γιορτινά του και όλο το χωριό να καθαριστεί και να ετοιμαστεί , για να υποδεχτεί τους ξενιτεμένους του που θα έρχονταν να κάνουν γιορτές με τους δικούς τους .
Το έθιμο της ζύμης στην Κρήτη
Σε χωριά της επαρχίας Αμαρίου , στην Κρήτη , τη νύχτα της παραμονής των Χριστουγέννων βάζανε λίγη κοινή ζύμη σ’ ένα πιάτο και κάποια στιγμή, ενώ βεγγερίζανε (ξενυχτούσαν συζητώντας) περιμένοντας , η ζύμη ανέβαινε και γινόταν προζύμι. Τότε , κατά την πίστη των ανθρώπων , ήταν η ώρα που γεννάται ο Χριστός (ο Χριστός γεννάται κι ανασταίνεται κάθε χρόνο , γιατί για την Εκκλησία ο χρόνος έχει άλλους συμβολισμούς) .
Πηγή : Δημοτικό σχολείο Ριζού
Ελένη Κούτρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου